WEDSTRIJDVERSLAG 22 APRIL 2023

FC TRAPPIST OP BEZOEK BIJ DE BATAAF IN ZWANENBURG

Alweer het tweede nieuwe parcours op het programma dit jaar. De eerste uitwedstrijd bij de Zaanlandse Wieler Club DTS (‘Door Training Sterk’) op 1 april jl. werd een natte, smerig koude kennismaking. Zelf was ik herstellende van een kleintje corona, dus na een uur uitgestapt, totaal verkleumd en geen sjoege meer om mijn hartslag op te jagen tot lichaamsverwarmende frequentie. Zo zwart als roet van alle viezigheid en regen, net als de twintig mede-Trappisten die zich niet hadden laten afschrikken door buienradar en het grootste plezier hadden beleefd, zie de foto’s op Flickr.
De aanloop naar de eerste uitwedstrijd bij De Bataaf in Zwanenburg was identiek: een donkerblauw-met-rode-kernen regenfront dat precies om 15.00 uur, aanvangstijdstip wedstrijd, over het parcours zou schuiven. April doet wat ie wil. Maar Trappisten ook, wist ik sinds 1 april, dus met de opkomst zou het wel goedkomen. Ruim op tijd, 14.15 uur, zit ik met de heren van De Bataaf aan de koffie sterke verhalen aan te horen. Wat een hartelijke ontvangst in Zwanenburg! Drie man sterk, kantine open gegooid, frituur aan, parcours gecontroleerd. Om 14.30u de eerste Trappist, Jack van Honschoten, zuinig kijkend. M’n maatje Ivo er vlak achteraan. Manja (jury) en Michel (MyLaps) wandelen binnen. Gezellig is het dus zeker, maar met drie man kun je toch geen koers maken? Wanneer wordt een koers eigenlijk afgelast? Manja kon zich niet herinneren dat zij ooit een koers had afgelast, dat zou dit keer dus ook niet gebeuren. We moesten en zouden door de plensregen dat drijfnatte parcours op. Wie is dat? Tim Kniep, een hardrijder uit het Haarlemse, die vorig jaar op Zandvoort met Cisco het voltallige A-peloton declasseerde en knap tweede werd. Oef.. 14.55 uur, de jury besluit dat het aanvangstijdstip in ieder geval een kwartier wordt opgeschoven. Sjoerd Harleman komt kort-kort om de hoek gezeild. “Ik moet nog wel even zin maken!” Zo staan we er allemaal in, Sjoerd. Nee! Cisco Pels! Dat wordt een uur en drie ronden knalhard afzien met dit stel kleppers, geen gevaar dat m’n hartslag te laag zou uitkomen om m’n lichaam warm te kunnen houden dit keer. En bij het sluiten der poorten, de enige B-rijder die de regen heeft getrotseerd: Ivo van Hilvoorde. Die rijdt sowieso vol in de punten als ie op z’n fiets blijft zitten.
Bij het van de ijzeren beugel tillen van m’n fiets blijkt de achterband plat. Even maakt de gedachte zich van mij meester hier een uit-ste-kend excuus te hebben om weer naar binnen te togen. Maar nee hoor, de heren van De Bataaf hebben reservewielen hangen en Michel staat in ronde 3 al als een volleerd mecanicién tegenover het juryhok mijn eigen Roval-wiel in de lucht te houden, ze hadden zelfs binnenbandjes en bandenlichters achter de bar liggen. Ronde vergoeding, wiel wisselen (weer wat geleerd: met een 10-speed wiel met jeugdverzet kun je prima op je 11-speed fiets koersen) en weer aanhaken. Aanpoten, beter gezegd, want het tempo ligt meteen hoog. Het circuit is hoekig maar we kunnen met hogere snelheid door de bocht dan ik van tevoren had gedacht. Jack, Tim, Sjoerd, Cisco, allemaal lijken ze zo snel mogelijk warm te willen worden. Alleen Ivo blijft achterin hangen, hij lijkt wat minder zeker van z’n zaak in de gladde bochten. Ivo van Hilvoorde wappert er na enkele ronden vanaf, laat zich twee keer dubbelen en gelooft het dan wel. Ik wil me niet laten kennen en neem plichtsgetrouw mijn beurtjes, waarbij ik niet schroom om na de korte bocht wat aan te zetten om de anderen pijn te doen. Sweet dreams. Halverwege zien we Sjoerd niet meer in koers, die staat, jas aan, muts op, nog even aan te moedigen en poetst dan de plaat. Hij was na het vergelijkbare modderballet bij DTS ziek geworden, liet hij achteraf weten, en wilde niet weer onder de wol moeten. Groot gelijk.
Ondertussen delen vooral Jack en Cisco de eerste speldenprikjes uit, maar mede dankzij een attent rijdende Tim Kniep, blijft het ‘kopgroepje’ mooi bij elkaar. Net als in het Zaanse zie ik geen hand voor ogen, het is een uitdaging op zich om nog te zien waar je rijdt. Rinus had daar toen een foefje op bedacht: iedere ronde je bril schoonspuiten met water uit de bidon. De eerste keer dat ik dat met verkleumde tengels probeer, spuit ik m’n halve bidon in m’n neus. Bedankt voor de tip. De bochten vormen de tweede serieuze uitdaging. Mooi aansnijden en druk op de buitenste pedaal, zoveel mogelijk doortrappen en niet rechtop gaan zitten. Als m’n voorganger niet wegglijdt, waarom zou ik dan niet ook overeind kunnen blijven? Vijf ronden voor het einde besluit Cisco er met enkele krachtige trappen vandoor te gaan. “Laat maar even zwemmen!” roept Tim de anderen toe. Bijna letterlijk. Ik zie voor mijzelf geen hoofdrol weggelegd om Cisco tijdig terug te halen en laat vooral Jack op kop stoempen. Rondenbordjes 3-2.. DING-DING-DING! Cisco is nooit verder weg geweest dan twintig meter, maar nu is ie binnen handbereik. Toch knap hoe hij twintig minuten volle bak aan (zo vertelde hij later) 400 Watt in z’n eentje vooruit weet te blijven. ‘Op z’n Jacks’, zou je kunnen zeggen. En een ideaal scenario voor ons, want waar Cisco deze sprint, iedere sprint, met twee vingers in z’n neus zou winnen, is hij nu serieus moegestreden. Hij heeft er een 20-minuten-bloktraining van gemaakt. En de andere favoriet voor de dagzege, Jack, moet veel werk verzetten om de beresterke Cisco terug te halen. Als we de nu al overduidelijke winnaar van het strijdlustbier een halve ronde voor het einde voorbijsteken, poogt Ivo, die de hele koers nauwelijks van z’n laatste stekkie af is geweest, de rest nog te verrassen met een Dominicusiaans eindschot: kansloos inderdaad. Jack schiet als eerste de laatste 180 graden bocht door, dan Tim. Beiden aarzelen voor wat betreft het aangaan van de eindsprint. Zo ver is het toch niet? Ik waag het er maar meteen op, vorig jaar is het ook een keer gelukt. En verdraaid als het niet waar is, weer blijf ik Jack net een fietslengte voor bij het passeren van de finish, die toch wat verder lag dan ik in gedachten had. De armpjes, waar nog nauwelijks enig gevoel in zit, kunnen de lucht in. Tim wordt derde, Cisco vier en Ivo wist al bij het aanzetten voor zijn “verrassingsaanval” dat ie vijfde en laatste zou worden. Trillend en bevend onder douche, bloemen van Manja en een schaaltje bruin fruit van de heren van De Bataaf. Koersen bij De Bataaf is zeker voor herhaling vatbaar! En op de terugweg zowaar een visarend gespot langs de Spaarndammerdijk. Maar het onbetwiste hoogtepunt van de dag lag in Zwanenburg, na vijf kwartier door de regen ploegen, aan de meet.
Lekker deze!

Hugo Bakker