Verslag Driedaagse SY door Evert

Verslag van de Cowboy from Tasjkent in de Ardennen

Zeker had ik er wel naar uitgekeken: de driedaagse te Sy op makkelijk berijdbare afstand in de Belgische heuvels en bergjes. Dit jaar had ik nog enkel een aantal toertochten gereden, geen koers gedaan, me nog niet bovenmatig ingespannen dus. En leuk om veel A en B-rijders ook weer te zien. Hoopvol er naartoe gereisd samen met Liduine, omdat een podiumplek binnen bereik leek. Bij de Cevennen lukte dat achter Theo en Joost. In de Vogezen helaas net niet, achter Niels Rigter, Koen en Sietse. Die laatste twee zag ik niet bij de deelnemers staan en Niels ging bij de A rijden, terecht.

Het halve kampeerterrein werd ingenomen door de 34 deelnemers met diverse partners en kinderen. Een gezellige boel. Redelijk gelijk verdeeld over A, B en toer, waarbij de toer wel wat in de minderheid was, maar die bestond dan wel weer uit minstens vier vrouwen en een meisje. De start met de klimtijdrit was kort, maar toch heftig in de warmte. Bij het vlakkere middenstuk met een kleine afdaling vloog mijn ketting van het buitenste voorblad, maar die kan ik er bij 40 km/u wel rijdend weer opleggen. De dagen erna gebeurde dat nog een paar keer en ik werd er steeds handiger in. Alleen als die aan de binnenkant eraf valt is het wel moeilijker. Beter afstellen durfde ik niet, uit angst dat een van de bladen onbereikbaar werd. Misschien excuus om mijn 20 jaar oude Stevens Stelvio, mijn enige fiets met een bergverzet, eens te vervangen? Na de tweede scherpe en verkeerd genomen bocht weer omhoog haalde Frans Poels mij in, dat was wel een tegenvaller. In klimtijdrit in de Vogezen bleef ik hem nog voor. Ik wist meteen met wie ik de concurrentie moest aangaan. Hij werd ook in de gele trui gehesen voor de B en Hans van Keimpema kreeg de bolletjestrui voor het laatste segment.

De volgende dag bleef ik dan ook graag hun gezelschap opzoeken en samen met Rinus, Bart en Eric van den Heuvel reden we gezessen een 70-tal kilometers door heuvels, waarbij we de A-kopgroep na een kilometer of 15 na de neutralisatie geheel uit het oog verloren. Eric viel er toen af (“tank leeg”) erna Hans (“oververhitting”), erna slopen Rinus en Frans bij een klim er vandoor en Bart kreeg kramp. De laatste 20 km alleen fietsend kwam ik als 2e B over de streep. 12 minuten was mijn totale achterstand op Frans, 8 minuten voorsprong op nummer 3 Jan Maarten, die dieselend vanuit het achterveld naar voren was gereden. Hans en Joost zaten daar weer 5 minuten achter. Dat leken me best wel onoverbrugbare tijdsverschillen voor de 3e dag. Tijdens de briefing bleek ik wel per ongeluk de bolletjestrui gewonnen te hebben, nog geen idee voor welke klim. Hans was hem in elk geval graag kwijt, want er zat maar een klein ritsje bovenin, dus te heet. De gezamenlijke BBQ werd geleverd vermoed ik door de wegrijdende bus van barbecue.nl en goed gebakken door Hugo en Ivo, bijgestaan door Frans en een dochter van Niels; ik neem aan om na de Vogezen geen enkel risico te lopen met een bakker die uit onmacht of door stress overmand er niets van bakt. De calorieën waren uitstekend en ruimschoots weer aan te vullen in de smaken vegetarisch en vlees.

De derde dag vertrokken we direct vanaf de camping en ik zat goed van voren en kon een kilometer of 20 mee met de kopgroep van A-renners. Maar dat gold ook voor Frans en samen met Rinus werden we in de tweede serieuze klim gelost. Gedrieën reden we de navigatie volgend fout (hoewel gewaarschuwd door Hugo) waar eerder een wegopbreking was, maar Hugo kwam sloot daar toevallig net aan, nadat een bidon uit zijn houder was gefloept. Gevieren en onder zijn leiding “vraten” we Gerard op en gevijven reden we langs de Lienne. Nadat ik ook eens van kopbeurt kwam, sloot ik achter Rinus aan en maar moest meteen slippend remmen toen er voor mij onverwacht een stijl bergweggetje op werd gedraaid. Schakelen deed ik nu behoedzaam, dus meteen een achterstand van 100 meter die ik niet meer goed kon maken. Nu kwam mijn speciaal hiervoor aangeschafte Garmin navigatie (was ook een excuus) van pas om de tweede helft alleen te overbruggen. Meteen wist ik weer waarom ik graag in een groepje rij; ook met de navigatie lijkt iedereen de route beter te kennen dan ik. En ik glij alleen makkelijk af naar een rustiger toertempo, zeker als ik weet dan nummer 1 ruim voor mij zit en nummer 3 op comfortabele achterstand achter mij. Bolletjestrui raakte ik kwijt (aan Fred, die de tweede dag had verkl…. door tijdens de start nog aan de koffiebar te hangen en gemotiveerd was in de derde dag wat recht te zetten), maar met de 13e positie bleek ik de meest gemiddelde ofwel middelmatige renner van de 26e finishers. Iets waar de dagen ervoor Marlin en Hans niet heel blij bij keken. Maar er hoorde wel misschien de mooiste, hoewel groene, trui bij met twee pistolen op de rug en voorop de tekst Cowboy from Tasjkent. Hierin zal ik dus voortaan te vinden zijn. De nog steeds jonge Ben Roelvink werd toch niet de overall winnaar, door een gelukkig niet al te ernstige valpartij, maar kreeg wel bandenlichters als pechvogelprijs. Ivo, die hem had geholpen (waar was vader Roelvink?) en daarmee zijn mogelijke overwinning weggaf aan Trappist debutant Jan Bernart, kreeg wel de Bolletjetrui (zonder s, want met het merk Bolletje). Marlin kreeg een handige kaart van de omgeving als verdwaalprijs en de mooiste trui (“nog door Johnny Hoogerland gedragen volgens een verzamelaar en handelaar”) was voor Renée als snelste toerrijder. Tenslotte kreeg de jongste deelnemer Sien van 13 jaar, dochter van Dirk, de roze trui voor meest gesoigneerde renner, evenals Marthijn. Die laatste moest daar hard om lachen, met wilde haren en in blote bast. En Jan Maarten kreeg een ovenwant, voor de best presterende Jan – na de gele truiwinnaar (stuk of zeven, heel ruim gezien).

Al met al was het een zeer geslaagd evenement en lang weekend, met prachtig weer in een schitterende omgeving en met een goede camping aan de Ourthe waar je voor de verkoeling in kon springen en bevers bekijken (alleen het 3g bereik en wifi waren er knudde). Alle hulde voor de partners en kinderen die meehielpen en bovenal voor de fantastische organisatie, ogenschijnlijk aangevoerd door Hugo met Ivo. Maar minstens goed bijgestaan op de achtergrond door Frans, Joost en Liduine. Er was veel en goed werk in gestoken en ook de campingeigenaar vond dat het een jaarlijks terugkerende klassieker moest worden. Wat nog opviel was dat het (alweer) werd georganiseerd door bijna de voltalige wedstrijdcommissie, aangevuld met Liduine voor de extra focus op de toerrijders (wens na de Vogezen). Ze leken het graag te doen en wellicht dat ze volgend jaar nogmaals wederom deze topprestatie willen leveren, naast al het werk voor de wedstrijden in NL. Maar anders is het misschien tijd voor nieuwe instroom van organisatoren. Het draaiboek ligt er piekfijn verzorgd en er is genoeg animo van renners en vrijwilligers (en iedereen heeft nu toch al zo’n peperdure navigatie aangeschaft inclusief nieuwe fietsen zo te zien).