Sjoerd wint in Leiden

FC Trappist – Klimkoers Swift, Leiden 12-07-2023

“I love it when a plan comes together” – John “Hannibal” Smith

Als ik het met andere mensen heb over koersen in Amsterdam, dan vertel ik altijd dat het parcours van Wheelerplanet veel leuker is dan het parcours van Sloten. Ik ben dan ook blij dat Wheelerplanet de thuisbaan is van FC Trappist. Toch is het iedere keer weer genieten als we die paar keer per jaar op een ander wielerparcours mogen racen. Dit jaar stond er een – voor mij – nieuw parcours op het programma. De klimkoers bij Swift in Leiden.
De afgelopen 2 jaar ben ik werkzaam geweest voor een woningbouwcorporatie in Leiden. Ik heb in die tijd toch wel een beetje een band opgebouwd met de stad. Des te leuker vond ik het om ook een keer daar te mogen koersen. Bovendien kom ik op de door FC Trappist benoemde klimkoersen meestal aardig uit de voeten. Mogelijk komt dit doordat het in vergelijking met het biljartlaken van Wheelerplanet eerder klassiekere parcoursen zijn, met ten minste wat reliëf. (Dit dan weer in tegenstelling tot wat de benaming doet vermoeden. Namelijk een wedstrijd met minimaal een 1ste of hors categorie klim erin.)
Ondanks dat ik al de nodige energie had verspeeld na een dag klussen in mijn toekomstige huis in Apeldoorn, reed ik met een goed gevoel richting Leiden. Ik had tenslotte mijn FC Trappist doelstelling van minimaal 1 overwinning al gehaald, waardoor ik zonder enige vorm van druk en vooral met zin om te koersen op een mooie zomeravond aankwam in Leiden.
Tijdens een lekkere bak koffie even met wat andere renners gesproken. Zo heb ik Ruud gefeliciteerd met een mooie overwinning. (Ruud was mijn medevluchter tijdens mijn overwinning van drie weken eerder en ik was blij voor hem dat ook hij twee weken later een mooie zege had binnengesleept.) En ik vroeg Jack hoe zijn vakantie in Zweden was geweest. (Misschien had Jack zijn benen daar nog gelaten dacht ik; fingers crossed…😉) Heel Trappist is beducht voor de kwaliteiten van Jack. Zo heeft hij ooit bij een andere klimkoers een keer alle punten van de wedstrijd weten te pakken. Dat wil zeggen dat hij op de enige klim van de wedstrijd iedere ronde als eerste boven was gekomen. Gelukkig was ik zelf niet bij die wedstrijd aanwezig geweest, anders zou ik er toch een tijdje slecht van hebben geslapen. Hoe dan ook zou ik er vandaag alles aan doen om een gelijk vertoon van macht te voorkomen.
Met de koffie achter de kiezen had ik nog keurig wat tijd over om de baan te verkennen. Leuk rondje waarvan de klim toch niet al te zwaar was en waarbij een scherpe bocht op 50 meter voor de top het pakken van de bergpunten wel eens tot een tactisch spelletje kon gaan maken. Na de klim volgde een korte afdaling met vervolgens twee haakse bochten, die met hoge snelheid genomen konden worden. Lastige hier was dat bij de eerste bocht de laagstaande zon vol in het gezicht stond. Het maakte dat je hier moest vertrouwen op je eerdere ervaringen met die bocht en op je materiaal en zonnebril. Na de tweede haakse bocht liep de weg kort iets naar beneden. Vervolgens vlakte de weg af en boog naar een recht stuk van 200 meter waar de wind vol op de kop stond, waarna een flauwe bocht je naar de laatste 150 meter richting start/finish bracht.
Na analyse van het parcours dacht ik dat een late ontsnapping wel eens kans van slagen zou kunnen hebben. Plan daarvoor was dan om voorbij de 2e haakse bocht na de afdaling op het korte stukje naar beneden ervandoor te gaan. Gevaar is wel dat je vervolgens op een stuk van 200 meter vol wind tegen hebt en iemand die strak in je wiel zit hier uitermate goed van kan profiteren. Hier geldt wie niet waagt wie niet wint. Dat zou voor mij het ideaalbeeld zijn van de koers. Ervaring heeft echter geleerd dat het weliswaar handig is om een plannetje te hebben, maar dat het over het algemeen toch anders loopt dan gepland.
Nadat de wedstrijd was begonnen en ik de concurrentie had bekeken, stemde het me positief dat een top 10 klassering mogelijk zou zijn. Jack liet al meteen zien dat hij wel heel graag de bergpunten wilde pakken. Gelukkig had ook de immer sterke Tim zijn zinnen hierop gezet en kon Jack al gauw fluiten naar een clean sweep. Ik had er zelf ook lol in om meermaals mee te strijden om de bergpunten. Met schik plaatste ik bijvoorbeeld een demarrage om vlak voor de scherpe laatste bocht voor de top voor Jack de bocht in te draaien. Hier was het onmogelijk om buitenom mee te lopen. Even een klein beetje remmen in de bocht, wetende dat Jack daar ook even in zijn remmen moest knijpen, om vervolgens genoeg ruimte te hebben gecreëerd om als eerste de top te bereiken. De hartslag bleef hoog tijdens het rondje en ik vroeg me daarom af of mijn conditie vandaag goed genoeg zou zijn om voor de overwinning mee te doen.
Het leek er naarmate de wedstrijd vorderde op dat wie als eerste de laatste bocht voor de top inging, sowieso als eerste boven zou komen. Daarmee was het voor mij een uitdaging om toch te proberen het tegendeel te bewijzen. Nadat Tim het bij eerdere pogingen tegen Jack niet was gelukt, lukt het mij wel om bij een latere poging Jack voorbij te sprinten en de bergpunten te pakken. Dat gaf moraal. Uiteindelijk bleek dat Tim, Jack en ik de bergpunten onderling aardig hadden verdeeld. Knap van Tim om met zijn “lightweight” fiets😉 hier toch net de meeste bergpunten en daarmee de spreekwoordelijke bollentrui te pakken.
Toen het uur voorbij vloog en er nog 3 rondes te rijden waren, maakte iedereen zich op voor de finale. Niet meer te lange beurten op kop doen en niet te veel in de wind blijven rijden. Relatief rustig de klimmetjes over rijden en zorgen dat er geen ontsnappingen meer plaatsvinden. Bij het ingaan van de laatste ronde bedacht ik dat ik toch zeker niet te ver van achter de beklimming op moest rijden. Te veel plekken moeten goedmaken vanaf de afdaling was uitgesloten. Met een korte versnelling in de afdaling kon ik op plek 5 de laatste haakse bochten indraaien. Na de laatste haakse bocht zag ik dat bij het stukje aflopend naar beneden de eerste twee renners een klein gaatje hadden op de twee renners voor mij. Ik verschafte mijzelf een klein sprintersgaatje om vervolgens met overgave te demarreren. Snel nog een beetje slipstream pakken van de eerste twee renners om daarna te beuken tegen de wind in.
Met volle overgave probeerde ik onder de wind door te knallen. Ik had een goede snelheid te pakken. Terwijl ik achterom keek, zag ik dat Marthijn achter me aan reed. Met genoegen constateerde ik dat hij net te veel ruimte had gelaten en daardoor toch ook de wind in het gezicht opving. Marthijn had zich echter buiten de strijd om de bergpunten gelaten en had daardoor nog frisse benen. Bovendien is Marthijn altijd een geduchte tegenstander van mij als het op sprinten aankomt. Kortom, niet verslappen nu. Bijna door de laatste bocht voor het laatste rechte stuk naar start/finish. Door een veel hogere snelheid dan de voorgaande rondes even een hartslag overslaan doordat mijn pedaal in de bocht de grond raakte. Terug in balans kon ik constateren dat het gat met de nummer 2 groot genoeg was. Met een grote glimlach uitrollen over de streep. I love it when a plan comes together!

Sjoerd Harleman