Baanclinic Velodrome Amsterdam-VERSLAG!

Op Zondag 20 Februari namen een aantal Trappisten deel aan een baanclinic op de piste in Sloten. Bernard Schaap schreef een verslag

Geen FC Trappist cross, geen FC Trappist tour, geen FC Trappist koers maar eens heel wat anders: een FC Trappist baanclinic. Toen de uitnodiging binnenkwam twijfelde ik geen moment: als je hier net zo sterk van kan worden als Koen Polder dan moet je natuurlijk wel meedoen. Daarnaast lag de organisatie in handen van Wim van der Zande, Peter Turk en Jo Thewessem (die Koen Polder verving (geveld door corona)), recept voor een strakke vlekkeloze, gezellige fietsfeestochtend.
Opgetogen met het vooruitzicht twee keer zo sterk te gaan worden schreef ik mij in. En met mij Tim Forrer, Michel Butter, Richard Butter, Erik Alexander Kempenaar, Johan van Marle, Anita van Marle, Fred Molenaar, Sjoerd Harleman, Christiaan Koenders, Jan Mart Ellenbaas, Peter Turk, Peter Giljam, Joanne Brouwer, Jo Thewessem en natuurlijk last but not least Wim van der Zande.
Meteen Christiaan ingeseind om zich ook in te schrijven. Een aantal jaren terug hebben we beiden geprobeerd de “basiscursus baanwielrennen” te halen maar dat was volledig kansloos. Eén of andere strenge dame die berucht schijnt te zijn had ons bijna vlekkeloze optreden op de baan afgekeurd.  Volgens mij had ze ons optreden op de baan nauwelijks gezien en ons, natuurlijk volledig onterecht, toch laten zakken. Wat fijn om in dit stukje 7 jaar frustratie van me af te kunnen schrijven.
Ingedeeld in 2 groepen gingen we aan de slag. Eén groep onder leiding van Wim en de andere onder leiding van Jo. Eerste rondjes toch wat nerveus en even wennen. Ook veel te warm aangekleed en wintersporthandschoenen waren ook niet echt handig. Ik kreeg de opdracht wat meer ontspannen op de fiets te zitten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Met volledig verkrampte handen verzamelden we weer even langs de baan. Gelukkig moest Peter Giljam zijn vingers ook één voor één met zijn andere hand om het stuur vandaan halen. Gedeelde smart is halve smart! Nu kwamen de echte oefeningen, we mochten los. Op de gil van Wim naar de groep aan de andere kant van de baan fietsen. Even lekker hard fietsen, supermooi op de baan. Iedereen begon zich duidelijk wat relaxter te voelen, hoewel het duidelijk was dat een aantal mensen echt baanervaring heeft. Hoewel relaxt… ik had mijn Garmin op de baanfiets gezet maar heb er nauwelijks op kunnen en durven kijken omdat ik bang was op voorgangers te klappen. De benen begonnen al lekker op te warmen toen we ons mochten gaan laven aan de meegenomen Bastognekoeken van Wim en aan de verrukkelijke baankoffie. Gezellig weer even bij te praten met iedereen, vooral voor de niet-crossers weer leuk wat Trappisten te zien voordat het koersseizoen op de weg weer los gaat.
Na de pauze heeft Peter Turk, op typisch Turksiaanse wijze, ons de fijne kneepjes voorgedaan van de baan. Van laag naar hoog fietsen en weer terug naar laag en weer heen en weer terug enzo verder, net zolang tot je niet meer weet waar je eigenlijk bent. Bij niet volgen van, de op de baan vrijwel onhoorbare, commando’s van Peter werd op onvervalst Amsterdams duidelijk gemaakt dat je moest volgen, of hij zou shoarma van je maken. Nou, volgen dan maar! Daarna in groepjes kop over kop rijden. Ik sloot me aan bij Michel, Richard en Sjoerd. Dat bleek geen goed idee, zeker ook omdat we even later opeens met z’n drieën waren. Achter Richard met hartslag 170 en 45 km/h zag ik hem achter zijn rug opeens 1 vinger opsteken. Het, waarschijnlijk erg bekende, baangebaar leek voor mij bedoeld. Eén rondje om erover na te denken wat het kon betekenen: ik moest kop overnemen had ik bedacht als mogelijkheid. Ik hoopte er nog op dat het zou betekenen dat ik maar één ronde hoefde over te nemen….. Dat was valse hoop natuurlijk. Op naar hartslag 185 en verzuurde benen. Ik keek op mijn klokje voor zover dat mogelijk was, de clinic was tot 12 uur. Nog een kwartier, dat zou toch moeten lukken……. bij het moment van afhaken maakte ik mezelf wijs dat ik gewoon even wat rustiger wilde fietsen of dat het gevaarlijk was om door te rijden als je moe wordt, of dat het leuk was ook even heel relaxt wat baantjes te fietsen. Het ging gewoon te hard. Na wat rondjes rust kwam Peter Turk uitdagend brullend langs, dus weer achter hem aan sprinten. Dat zou ik die Amsterdamse schreeuwlelijk wel eens afleren. Het voelde wel als een supergoeie training, ik begrijp meteen dat de baanrenners een voordeel op de weg hebben van hun training. Nadeeltje is de concentratie die je nodig hebt waardoor ik tijdens het fietsen weinig meekreeg van alles langs de baan.
Een hele leuke ochtend met alle mannen en de twee vrouwen. Perfect georganiseerd! Ik teken al in voor het volgend jaar (en volgens mij waren er nog plekken over). Nogmaals dank voor de organisatie en de gezellige ochtend en ook dank aan de “kleine sponsor”!

/