Hoofdstuk 7, plezier

Ik fietste vanaf mijn 12e elke dag naar de middelbare school in Bolsward. Zes jaar lang ’s ochtends 8km gezellig samen naar school fietsen, in de middag plat op het stuur zo snel mogelijk naar huis. Dit was voldoende om jaarlijks de 11-stedentocht te fietsen, mijn eerste meters op de racefiets, met daarna welverdiende biertjes in de feesttent. Wat een weelde.

Vanaf mijn studietijd in Eindhoven had ik zelf een racefiets en heb menig rondje gereden rondom Eindhoven.

Toen kwamen de eerste toertochten, de Amstel Gold Race, Limburgs Mooiste, Steven Rooks Classic. Weer een nieuwe uitdaging en dimensie.

Weer een nieuwe uitdaging kwam toen een collega vroeg of ik meeging naar de Tour de France met aankomst op de Alpe d’Huez.
Tentje in de kofferbak, fietsen achterop en daar stonden we op een grasveldje in Le Bourg-d’Oisans samen met vele wielerliefhebbers. De volgende morgen zelf eerst de Alpe d’Huez op om daarna de pro’s te zien schitteren. De dag daarna stond de Col du Galibier op het menu en weer een dag later col de Joux Plane alwaar Floyd Landis voorbij kwam vliegen.
Wat een feest en een mooie voorbode van nog menige buitencategorie en veelvuldig bezoek aan de Tour en andere wielerkoersen.

Het volgende hoofdstuk in mijn ‘wielrcarrriere’ kwam via de ijsclub, koersen bij de Trappist!
Uitdaging in het tempo, de intervallen, maar vooral ook wielrennen als spel! Weer een nieuwe impuls om een bestaande hobby weer net weer wat anders te beleven.

Helaas door aanhoudende knieklachten werd het schaatsen steeds lastiger en zijn de schaatsen grotendeels verruild voor een MTB met als nieuwe thuisbasis het MTB parcours in Zandvoort en af en toe een uitstap naar Amerongen of Schoorl. Weer leuk om een nieuwe manier van fietsen te ontdekken of juist de bekende Camerig te beklimmen maar niet over het asfalt.
Hoogtepunten op de MTB waren een trip naar Moab alwaar ik o.a. The Whole Enchilada heb gefietst en ook nog een trip voor het goede doel, een week op de MTB door Kenia.

Zo kwam er woensdag 23 april weer een nieuw hoofdstuk erbij met de 2e voorjaarskoers.

Na wat jaren minder te hebben gefietst maak ik er weer wat meer tijd voor. De Ronde van Vlaanderen was een mooi doel in het voorjaar om naartoe te trainen. Het lekkere weer hielp ook lekker mee.
Daarna lekker doorpakken bij de Trappist. De eerste voorjaarskoers was helaas van korte duur door materiaalpech. Compensatie daarvoor stond voor vanavond op de planning, maar vooral ook gewoon lekker genieten. De conditie is goed, de moraal wellicht nog beter, met veel enthousiasme ging ik er tegenaan!
Na enkele demarrages en ontsnappingen die helaas strandden, zag ik Johan zo’n 1,5 ronde voor het eind demarreren. Ik pak het wiel, we kijken elkaar aan en we verstaan elkaar gelijk, kop over kop gaan we er tegenaan. Ik voel me even Pogacar en van der Poel als in menig voorjaarsklassieker. Samen op pad, met als basis de liefde voor de fiets en het maken van plezier! Even verder beseffen we ons dat het best eens kan lukken. Weer even later, ja het gaat ons gewoon lukken!
Dan komt die witte lijn dichterbij. Ik verwacht dat Johan mij er wel op gaat leggen, hij denkt dat over mij. We gaan het wel zien, alles is prima, we gunnen het elkaar, want we hebben samen vooral gewoon heel veel plezier gehad!

Met vriendelijke groet,

Jitze Koops