Wim voltooit onmogelijk geachte combi

Ik ben gekke Henkie . . . . . toch misschien een beetje

Een dubbelverslag van een wedstrijd en toertocht.

Zaterdag 1 Juli, een zenuwachtige groep verzamelt zit achter de pitstraat van het circuit van Zandvoort. Ik verkoop nog een petje en geef wat bidons weg aan nieuwe leden en haal en passant nog wat contributie op. De mannen en één vrouw zijn iets te druk, zenuwen spelen op. Tsja, Zandvoort. De organisatie meldt dat er twee loze ronden gereden zullen worden om ook toerrijders de kick van het parkoers te kunnen geven. Daarna, de start. Van acquit springen bij de B een drietal rijders weg, waaronder Jasper Spiering. Tevergeefs, de energie is nog te hoog. In rondje twee springt Matthijs Wansink weg, sterke man. Hij houdt niet van gezelschap blijkbaar, en houdt zolang stand dat ik even dacht op kop te liggen toen ikzelf een heel rondje ontsnapte, maar dat was dus een chasse patat. Er werd hard gekoerst door de B, het kostte de A anderhalf uur om een rondje te winnen op de B. Omdat de A ongeveer 3,5 km goed te maken had, betekent dit dat de gemiddelde snelheid van de A 2 km/uur hoger lag dan de B. Het B peloton blijft grosso mode bij elkaar. Pogingen zijn er voldoende. Het zachte wegglijden, de ferme versnelling. Het peloton reageert meestal meteen, heel soms durft men een gaatje te laten vallen om dan naar de sterken te kijken om het gat te dichten. 5 ronden voor tijd, (intern smekend om het bordje nog drie ronden) nog een ontsnapping met Niels Rigter en Fred Molenaar die twee ronden standhoudt. Daarna breekt het peloton om voor mij onverklaarbare redenen toch op. De finale maak ik eigenlijk niet mee, maar Matthijs Wansink, die zo sterk opende werd tweede. Tijd voor een stap naar de A zou je zeggen. De winnaar, Michiel van Asbeck, was duidelijk dolgelukkig. Al jaren lid en een eerste overwinning en dan wel deze bijzondere topwedstrijd!

Dit was deel één van het stoute plan voor dit weekend. Immers wie zou Zandvoort willen combineren met . . . de Zuiderzee. Gekke Henkie misschien volgens onze voorzitter.

Na een korte nacht gaat de wekker om 04:35. Ik sta op voor een ontbijt van koude pasta, gisteren nog gemaakt als warme lunch en voorbereiding voor Zandvoort. De voorbereiding voor de Zuiderzee is mager. Geen extra tasjes, geen extra kleding, een handje dadels, twee snelle Jelles, en twee gels voor de nood. Om 5 uur gaat de bel en staat Aad aan de deur. “Bussum” rijdt de eerste etappe naar Amsterdam, waar we naast de eerste werkenden vooral veel feestende nachtdieren aantreffen bij de pont. Bij de pont hebben zich 12 deelnemers verzameld. Arie Wim voor zijn eerste Zuiderzee. Robert die bij de Trappist dit jaar zijn eerste wedstrijd, zijn eerste toertocht en nu de eerste Zuiderzee rijdt en als vlinders in de buik voelt. Renee en Brigit hebben al enkele Zuiderzee’s gereden. Peter, onze toertsaar, Perry en Aad als Zuiderzee veteranen. Perry blijkt een alternatief door Friesland te hebben voorbereid zonder generatie van een gpx-file maar door te onthouden dat er een fietspad is net voor Heech (Heeg in het Nederlands). Aad is Aad, mister Zuiderzee met zijn 21^e deelname en onnavolgbare wegoplossingen door vinex-wijken zonder enige aanwijzing van een route. Koen, onze niet-meer-Belg Belg en cross-enthousiast dartelt de hele dag zorgzaam rondom het nauwelijks samenwerkende pelotonnetje. Maar een chaotisch peloton heeft ook zijn charme. Eric, Casper als introducees van Perry en Peter en ook oud Trappist leden en Mathijs de jonge buurman van Perry.

Exact om 6 uur dirigeert Aad ons naar de pont op weg naar de Wieringermeer en de afsluitdijk. Eén weekend open: zou het druk zijn. Soepeltjes pedalerend en soepel babbelend bewegen we ons naar het Noorden. Bij de afsluitdijk worden we opgevangen door een groot aantal geel geklede routehelpers, die ons over heel veel rijplaten loodsen naar een prachtig fietspad aan de noordkant van de dijk, halverwege de verhoogde dijk, de weg wordt onzichtbaar in de toekomst. Het eerste deel lijkt redelijk rustig maar tegen het eind komen ons pelotons van wel 60 renners ons tegemoet tegen de zeer straffe Zuidwestenwind in. Naast heel veel racefietsen toch ook de incidentele stadsfietser die tegen de wind optornt, respect. Na de afsluitdijk volgt snel Makkum met koffie en appeltaart met vele andere fietsers. Friesland heeft een goede dag gehad. Dankzij Perry raakten we de fietsers wel kwijt. Minifietspaadjes met een breedte van ongeveer 50 cm, een fietspad langs de weerribben, supermooi en met als uitsmijter, één van de ongeveer 250 segmenten, “Reve, dat is pas Leven!” 100 meter in Greonterp, dat wellicht aan de wieg heeft gestaan van het woord geriatrie (grapje), en ooit Gerard Reve mocht huisvesten in een boerderij ter plaatse.

Intussen hadden de karakters in het peloton wel inhoud gekregen. De Zuiderzee is wel een goede tocht voor wat dieptepsychologie. Casper dacht door stevig aan kop te rijden iedereen te helpen. Eric reed extra hard over de afsluitdijk maar besloot (te) vermoeid vanaf Kampen in eigen tempo naar huis te fietsen, een nauwelijks rationele beslissing. Arie Wim ging door diepe dalen om weer na een uitsmijter als een jong god door te gaan. Birgit, fagottist en diegene die Casper als klarinetrestaurateur even kon afleiden, reed onverstoorbaar door. Renee had nog wel een rondje gekund en dirigeerde ons bij het nemen van de foto’s. De anderen zullen niet beseft hebben hoe mooi die foto’s dan worden. Peter belde al ’s middags om wat extra bier en goed eten thuis te bestellen en reed rustig zijn Zuiderzee uit. Aad en Perry reden vooral rustig de boel overziend daar waar ze nodig waren. Mathijs en Koen hadden nog tijd voor jonge-honden gedrag, Koen met continu hetzelfde hoge beenritme als Aad, die de hele tocht op zijn binnenblad reed. Mijn fietspomp en mijn extra binnenbandje waren heel nuttig bij de twee lekke banden bij hetzelfde wiel van Robert. De tweed keer voor de anderen een aanleiding om zich horizontaal in het gras neer te vlijen. Het was inmiddels 7 uur en nog net voor Spakenburg. Als peloton hadden we behoorlijk wat angst voor het deel Kampen- Amsterdam gehad. De herinnering aan de woeste westenwind onderweg was nog vers. In plaats van langs het randmeer dan toch maar vanaf Elburg (rust nummer 2 met patat, uitsmijters, soep en bier voor een enkeling) via Ermelo in de luwte van de bossen tot het randmeer zichtbaar werd bij de brug bij Nijkerk.

Aad en ik waren bij Spakenburg bijna thuis. Eerst nam Aad afscheid bij het oude Gooi Noord ziekenhuis. 1.5 km later was het mijn beurt om de overige negen succes te wensen voor de etappe naar Amsterdam, waaraan Aad en ik die ochtend om 5 uur begonnen waren. Iedereen is goed thuisgekomen, met tussen de 320 en 335 km op de teller. Alleen van Eric heeft niemand nog iets vernomen.

Met een start op Zandvoort om 7 uur zaterdagavond en een aankomst om half acht de volgende avond, stond mijn teller op iets meer dan 400 km in 25 uur. Ach ja, als je de boel maar dwaas genoeg combineert, komt er vanzelf iets unieks uit.

Met dank aan de sponsor van Zandvoort, Arjen, aan het wedstrijdsecretariaat, en Manja en Ruben voor de jurering, ouderwets mylapsloos, aan de wedstrijdrijders en het publiek voor de mooie wedstrijd. Met dank aan Aad en Perry van de Zuiderzee, deze keer niet zonder omkeren en zoeken in Friesland, maar de bewondering voor het voorbereiden van een 300+ tocht door kaarten goed te bekijken is er niet minder om (Perry!) en dank aan de mederijders. Allemaal hadden we ons dipje, maar als groep ging het vlekkeloos. En met dank aan de fietsersbond, die de afsluitdijk open kreeg, al was het voor één weekend.

Het is aan de lezer om te oordelen of onze voorzitter gelijk had de combinatie van Zandvoort en Zuiderzee te koppelen aan het begrip gekke Henkie . . . .

Wim van der Zande