Tom Schipper verslaat de Bultcross in Leiden

Podium!

In oktober begint elk jaar de Amsterdamse Cross Competitie, oftewel de ACC. Bij veel Trappisten zal dit bekend zijn. Deelnemende wielerverenigingen in de regio organiseren allemaal een cross. Meestal gebeurt dit rond het eigen wielercircuit, waar ’s zomers de wegwedstrijden worden gereden. Bij gebrek aan een eigen circuit worden andere locaties gevonden en vaak levert die afwijkende locaties de mooiste koersen op. Denk bijvoorbeeld aan “onze” cross in het Twiske en de cross op en rond het MTB parcours bij Snow Planet.

Voor mijzelf betekent ACC al een paar jaar: vanaf eind augustus/ begin september regelmatig de site checken op activiteit en de mogelijkheid om in te schrijven. Gelijk aanmelden als dat kan, en vervolgens nog een maand wachten op de eerste cross. Waarom die inschrijfstress? Omdat het gewoon een hele leuke competitie is, waar vanaf het einde van het wegseizoen naar uitgekeken wordt. Je keert jezelf zo’n 50 minuten helemaal binnenstebuiten en zoals Hugo al in een eerder clubblad schreef: elke renner komt terecht op de plek waar hij thuishoort.

Dit crossseizoen rijd ik voor het eerst mee in de 45+ categorie, oftewel: bij de echte mannen. Zo wordt er overigens vooral door de 45+ deelnemers zelf naar gekeken; van deelnemers uit de 45- categorie hoor ik andere omschrijvingen… De hoop vooraf was dat ik mij beter zou kunnen handhaven in de top van het veld, aangezien ik er in de 45- genadeloos af werd gereden door zeker 10 tot 15 renners die de helft van mijn leeftijd nog niet halen (auw…). Nu zouden de rollen omgedraaid zijn. Top 10 moest kunnen, en voorzichtig dacht ik aan top 5 en misschien wel podium. Wat een reality check was de eerste cross bij WVA: 25^ste en volledig naar de vaantjes. De terugweg tegen de wind in naar huis was een lijdensweg, maar gelukkig was het seizoen nog lang en kon ik er nog wat in groeien. Deze hoop bleek te kloppen, want 4 crossen later werd ik 5^de in Ouderkerk a/d Amstel.

De traditionele openingscross van het seizoen, in Nieuwveen, is komen te vervallen na het niet meer krijgen van toestemming van Golf- & Countryclub Liemeer om een deel van hun terrein om te ploegen. Mede daardoor hebben we dit jaar een nieuwe eend in de bijt met de zogenaamde Bultcross in Leiden, bij het wielercircuit van LRTV Swift. De naam van de cross laat geen ruimte voor verwarring: er wordt gereden over een (aangelegde) bult, en deze bult is voorzien van een mooie toplaag van klei en van een hoop schuine kanten. Met een beetje regen wordt het parcours een modderworstelarena, waarin geen snelheid kan worden gemaakt en techniek des te belangrijker is. Sommige renners vinden dit stomvervelend, voor anderen is dit hemel op aarde. Ik hoor bij die laatste groep. Met de regen die viel in de week voor de cross zou dit mijn kans zijn op een mooie klassering.

Na de start ontstaat gelijk complete chaos, mede doordat het pak van ca. 60 renners na 100 meter al het veld in moet en een stevige paal moet zien te ontwijken. Het duw- en trekwerk houdt mij op, en uiteindelijk kom ik op een 15^de positie terecht. De eerste schuine kant is een feest, waarbij renners om mij heen onderuit glijden in pogingen om de beste lijn te vinden. Het spoor onderaan is het best en ik kan blijven fietsen. Lekker: 5 plekken gewonnen. Op de daarop volgende loopsecties en de tweede lange schuine kant weet ik nog eens 5 man te passeren, waardoor ik na iets meer dan een ronde op een 5^de positie rondrijd. Dit gaat de goede kant op.

De tweede ronde verloopt goed, hoewel het parcours steeds zwaarder wordt. Alles wordt stuk gereden en de fiets loopt vol met modder. Het materiaal heeft het zwaar te verduren en in de derde ronde zie ik plots nummer 3 en 4 in de wedstrijd worstelen met hun afgelopen kettingen. Dit is mijn kans. Ik zet een tandje bij en hoop dat alles heel blijft. Op koers voor het podium!

In de vierde ronde slaat bij mij ook de pech toe: mijn ketting wordt door de opgehoopte modder van het voorblad geduwd. Snel van de fiets, modder wegvegen en de ketting er weer op, maar de voorsprong die ik had op nummer 4 is weg. Hij haalt mij in en ik blijf in de buurt. Hij schat een afdaling verkeerd in en schiet door het lint, bijna eindigend in een sloot. Ik pak weer een gaatje en de moraal bij (nu weer) nummer 4 lijkt gebroken. Ondertussen zie ik mede-modderworstelaars Ivo en Hugo dichterbij komen, maar de afstand blijft groot genoeg. Ik rijd naar een mooie derde plek en sta op het podium! Ik kan mij niet heugen dat er een Trappist podium heeft gereden in een ACC cross, waarin de topklasseringen meestal verdeeld worden onder renners van WV De Amstel. Een beetje trots ben ik daarom wel.

We zijn als FC Trappist best goed vertegenwoordigd in de ACC en het zou leuk zijn als de groep volgend seizoen nog groter wordt. De niveauverschillen zijn best groot en daardoor is er altijd strijd. Als je niet vooraan mee kunt is dat geen probleem, want je rijdt altijd een koers in de koers tegen renners van jouw niveau. Ik ga zo even de site checken of ik al kan inschrijven voor seizoen 2025.

Tom Schipper