Verslag eerste najaarswedstrijd door Ard

Pasen en Pinksteren op één dag!

De eerste najaarswedstrijd kon ik winnen door een hechte broederband. Mijn eerste winst bij de A, iets waar ik zelfs tot voor kort niet van durfde dromen. En een verhaal wil je beginnen bij het begin, maar wat was dan het begin van dit verhaal? Is dat rond 1985, toen Ruud en ik samen uit een oude sportfiets van mijn vader een racefiets opbouwde. Of op jonge leeftijd onze gezamenlijke fietstocht uit de Ardennen, 360km, op die manier spaarden we toch mooi treinkaartjes uit! Of onze eerste koers samen, 35 jaar geleden, de Gentlemenskoers bij DTS. Of toen Ruud me vertelde over de Trappist, in 2017, en we besloten om onze hobby toch weer regelmatig samen te kunnen oppakken door in Spaarnwoude, mooi tussen Heiloo en Kamerik in, te gaan koersen. Allemaal kleine schakeltjes die uiteindelijk naar deze winst leiden.

Maar om het verhaal niet te lang te maken begin ik bij de overstap bij de Trappist naar de A. Tweeëneenhalf jaar geleden ben ik overgestapt, ik kon bij de B goed meekomen, en was in staat af en toe een keer de winst te pakken. Maar de resultaten waren niet zodanig dat ik dacht bij de A te moeten starten, dat niveau lag in mijn ogen wat te hoog. Na Corona won ik de eerste wedstrijd bij de B en toen we daarna de “bye bye Coronakoers” reden met A en B gecombineerd bleek dat ik ook het A niveau aankon, ik werd 5de in dat gecombineerde veld. Gesterkt door dat resultaat heb ik toen de stap naar de A gemaakt. Ooit startte ik bij de Trappist om samen met mijn broer te rijden en gelukkig durfde hij enkele weken later, na ook een winst bij de B, over te gaan.

In de wedstrijden bleek mijn niveau ook ruim voldoende om mee te rijden, en zelfs regelmatig de top 5 te halen. Maar winnen, dat was duidelijk een brug te ver. Er waren een aantal kleppers die echt een maat te groot waren, zoals Cisco, Koen, Jack, Sjoerd. En dan ook nog mannen als Rinus, Hugo en Marthijn die meestal sneller waren. En als we Jack bij de start aankijken, dat helpt niet. Zijn blik naar ons is vriendelijk, maar hij kijkt als een kat een aangeslagen muis. We mogen een uur lang meespelen en het gevoel hebben alsof we een kans maken, maar uiteindelijk zal hij met één beweging van zijn klauw een fatale klap uitdelen.

Maar ik was vaak goed genoeg om het spel mee te spelen en had ontzettend veel plezier in de aanvallen, plannen te maken om in goede positie te komen, en proberen me beter te manifesteren in eindsprints (waar veel wedstrijden op uitdraaien). Maar verder vooral als pelotonvulling meerijden. Toch bleef er iets knagen. Zou het, als alle omstandigheden gunstig waren, dan niet mogelijk zijn om een keer te winnen? Als alles meezat kon het natuurlijk, maar mijn verstand censureerde die dromen snel. Ik ben niet snel genoeg in de sprint, niet sterk genoeg voor een lange ontsnapping, dus hoe dan? In dit soort gevallen zou mijn wijze vader zeggen: “Ja, dat kan, als Pasen en Pinksteren op één dag vallen”. Oftewel, nooit!

Zonder enige illusies startte ik seizoen 2023, door veel reizen voor het werk had ik te weinig getraind. De seizoen opening sloeg ik over, ik had m’n racefiets nog niet aangeraakt op dat moment. In de eerste wedstrijd waar ik startte was uitrijden al een opgaaf, en het doel was langzaam beter te worden en vooral plezier te hebben. Maar mijn broer Ruud had andere plannen, hij had harder dan ooit getraind. En dat met één doel. Hij had bedacht dat als er één wedstrijd is die hij kan winnen bij de A, dat dat de proloog moest zijn. Hij is altijd al goed in de 5 minuten inspanning en dat past natuurlijk het best bij de proloog. En hij slaagde, bij de seizoen opening pakte hij deze overwinning, en versloeg de echte kleppers waaronder Cisko en Jack. Een overwinning bij de A, wie had gedacht dat dat mogelijk was voor gewone snuiter stoempertjes zoals wij onszelf toch zien!

Ruud zijn vorm was zo goed dat hij voorin begon mee te koersen. Dit leidde tot mooie ontsnappingen, waarin mijn taak vooral bestond uit niets te doen en waar mogelijk de rest ook te motiveren niets te doen. Wat me bij vlagen best goed afging… Hij eindigde met twee mooie tweede plaatsen achter Jack en Sjoerd en uiteindelijk zelfs met een solo-winst in de derde zomerwedstrijd. Dit hadden we beide toch lang voor onmogelijk gehouden. Lees hiervoor zijn verslag! Ondertussen groeide mijn vorm en voelde ik mij steeds beter. In de laatste wedstrijd van het zomerblok deed ik een lead out voor Ruud om zijn klassement zeker te stellen, en dit gaf ons inspiratie of we niet meer konden doen door één van ons twee volledig te offeren en de ander daarmee in kansrijkere positie te brengen. Ik had Koen Polder zien winnen met een krachtige aanval op het punt van de laatste kilometer. Hij kon doortrekken tot de streep en won met ruime voorsprong. Voor ons individueel was dat te ver, maar wellicht waren we samen wel één Koen? Het idee was geboren.

Na een te lange zomerstop stonden we te springen om te starten met de najaar cyclus. Mijn benen voelde goed na de vakantie trainingen, en tijdens het inrijden bespraken we de plannen. We kwamen niet verder dan “lekker aanvallen”. Na zo’n gedwongen stop stroomt de adrenaline zo hard door de aderen dat met zekerheid emotie de overhand zou hebben boven het verstand. Vanaf de start waren we om de beurt met Jack in de aanval, met Sjoerd in de aanval, weer met Jack in de aanval, Met Jort in de aanval, met Jack en Sjoerd in de aanval, et cetera. Het ging lekker, kon ik in het begin van het seizoen hooguit één keer overnemen van Jack, nu kon ik meedraaien. En wat was het resultaat bij het ronde bord op drie? Benen leeg, goed gevoel, verder niks.

Toen kwam de laatste ronde. Het peloton was klein, er was dus ruimte om van achteruit aan te vallen. En met een kleine groep valt het bijna altijd even stil. Waarschijnlijk zag Ruud hetzelfde gebeuren want we reden plots met z’n tweeën achterin. Ik vroeg Ruud “Zal ik je een slinger geven?”. Maar Ruud zei “nee, ik geef jou een slinger!”. Ik voelde me een beetje Jasper met een lead out van Mathieu, maar accepteerde deze geste graag. Uit de één na laatste bocht viel het peloton stil, als gehoopt. Ruud zette vol aan, ik volgde in het wiel en we vlogen er overheen. Ik keek om, de snelheid was zo hoog dat niemand naar ons wiel sprintte. Deel één was geslaagd, we waren los. Ruud zweepte ondertussen het tempo op tot ruim boven de vijftig en ik maakte me zo klein mogelijk achter zijn rug. Achteromkijkend zag ik de groep kleiner worden, we bleven uitlopen. Ik wachtte tot ik het tempo iets zag zakken en toen sprong ik uit zijn wiel. Ik kon het tempo nog een keer opdrijven, het was niet zo ver meer! Bochtje door, nog een keer aanzetten. Ik dacht “na de bocht eerst de 50 aantikken, dan mag ik omkijken”. Toen ik keek was het duidelijk dat het ging lukken. De voorsprong was zo groot dat ik de ruimte had om te genieten de laatste meters. Ik hoorde Peter Turk boven alles uit juichen. Wat een heerlijke overwinning. Achter me sprintte Rinus naar plek twee, Sjoerd naar drie, Jack naar plek 4 en Hugo naar 5. Ruud kwam juichend als laatste van het peloton over de streep. Achteraf begreep ik dat Jack en Sjoerd vonden dat andere het gat nu maar eens dicht moesten rijden en dat daar net te lang getwijfeld werd. Wellicht leverde al dat aanvallen ons net dat beetje nodige sympathie op om het gat te slaan.

Na deze onverwachte overwinning zal ik met verve mijn taak als peloton vulling weer op me nemen. Een belangrijke rol, die vaak niet wordt gezien, maar die wel nodig is om de winnaars te laten stralen. Maar ik start toch met een ander gevoel. Als alles meezit, en we het goed spelen, kan ook ik winnen!

Ard van Straten