Verslag GP GER door Mart

‘Ik ga het weer eens proberen’, zei Wim van der Zande voorafgaand aan onze afsluiting van het wegseizoen; de GP GER (Hermans laten we weg, sinds Ger met pensioen is). Wim heeft een tijd geleden een pacemaker gekregen en probeert sindsdien de draad weer behoedzaam op te pakken. Volgens mij is het trouwens vooral zijn liefje die hem tot voorzichtigheid maant, Wim zelf is wat druistiger. Dat bleek overduidelijk later wel weer. Na diverse vergeefse pogingen van hoofdzakelijk A-renners om het peloton te ontvluchten, leek de wedstrijd op een groepsprint uit te draaien. Totdat daar plots vanuit het achterveld een serieuze demarrage plaatsvond. Ik zat voorin in de groep en zag in eerste instantie slechts een witte flits. Toen de kruitdampen waren opgetrokken, ontdekte ik dat het Wim was die zo vurig gas gaf. Mijn eerste gedachte was: ‘Doet u mij ook maar zo’n pacemaker’.’ Niet Red Bull, maar zo’n ding geeft je blijkbaar vleugels. Nadat de ongepastheid van die gedachte tot me doordrong en ik tegelijkertijd zag dat er in het peloton werd getwijfeld, wist ik wat me te doen stond: als de wiedeweerga achter Wim aan. Een andere B-renner (Marcel Ros) had exact dezelfde ingeving, waardoor de kop van de koers plots werd ingenomen door 3 B’s. Gebroederlijk gingen we de laatste ronde in. Het talrijke publiek langs de kant werd gek. Zou er vandaag een B-renner met de eer gaan strijken? Daar zag het wel naar uit, want de voorsprong mocht er wezen. De laatste en bij mijn weten enige keer dat een B-renner deze gemengde, prestigieuze wedstrijd wist te winnen, was Eduard Baddee, in een machtige sprint die dateerde van vele jaren geleden. Werd er vandaag historie worden geschreven doordat Eduard eindelijk een opvolger zou krijgen? Na het heuveltje voor de laatste bocht keek ik nog eenmaal om; de voorsprong was nog immer geruststellend. Ondanks zijn pacemaker moest Wim toch afhaken, het ging hem net iets te rap. Hierdoor zou het gaan tussen Marcel en mij. Een dweil tegen een natte krant. Het werd een duel waar de vonken vanaf spatten en dat in mijn voordeel leek te worden beslist. Totdat een paar meter voor de meet A-kanon Cisco Pels voorbijschoot en er met de winst vandoor ging. Niks geen historie, gewoon een ordinaire A-renner die won. De geschiedenisboeken bleven dicht. Marcel en ik werden nog wel respectievelijk 3^e en 2^e, maar het feestje was overduidelijk vergald door veelvraat Cisco.

Op de ellelange weg terug naar huis (vergelijkbaar met de busrit van FC Groningen na een nederlaag bij PSV), realiseerde ik me dat in een ver verleden de GP Ger een identieke uitslag had; 1) Cisco Pels 2) Mart Dominicus. Met hulp van encyclopedie Perry kwam ik te weten dat dat in 2001 het geval was. Die koers herinnerde ik me nog goed, het jaar was me ontschoten.

Cisco was nog een snotneus en bij mij kwam het haar nog boven mijn helm uit. Een beetje Pogacar-achtig. Dat weerhield Cisco er niet van om me – na een gezamenlijke ontsnapping van een uur – genadeloos het nakijken te geven. En een soortgelijk kunstje flikte hij dus 23 jaar later opnieuw. Maar volgend jaar is het mijn beurt. Driemaal is koersrecht! Mind my words, Cisco! En nu maar hopen dat hij erin trapt en de komende 11 maanden er slecht van slaapt.

Mart Dominicus